سعید معروف؛ مردی که پاس هایش سرنوشت می ساخت

روزی روزگاری در ارومیه؛ جایی که والیبال متولد شد

سعید معروف در ۲۸ مهر ۱۳۶۴ در شهر والیبال خیز ارومیه چشم به جهان گشود. شهری که در رگ هایش توپ و تور جاری ست و زمین های خاکی اش اولین مدرسه والیبال بسیاری از اسطوره های ایرانی بوده است. معروف، نوجوانی آرام و محجوب بود اما درون او آتشی شعله می کشید که بعدها جهان والیبال را نیز سوزاند. او از همان ابتدا نبوغ خاصی در ارسال توپ ها داشت. پاس هایش نه فقط فنی که شاعرانه بودند؛ گویی زبان مشترک همه اسپکر ها را می فهمید و ترجمه می کرد.

پله های صعود؛ از تیم ملی نوجوانان تا تکیه بر جایگاه کاپیتانی

معروف سال ۱۳۸۰ وارد تیم ملی نوجوانان شد و چهار سال بعد پیراهن تیم ملی بزرگسالان را به تن کرد. اما صعود او خطی و ساده نبود؛ در سال ۲۰۱۱، با وجود استعداد بی نظیرش، ترجیح داد به دلیل وجود امیر حسینی از تیم ملی کناره گیری کند. این کناره گیری، آغاز فصل تازه ای بود؛ زیرا بازگشت او در سال ۲۰۱۲ با انتخابش به عنوان کاپیتان و شروع دوران طلایی والیبال ایران همراه شد.

او آن چنان حضوری تاثیرگذار داشت که به عقیده بسیاری، موتور محرک نسل طلایی والیبال ایران محسوب می شود. معروف فقط یک بازیکن نبود، او رهبر میدان بود، معماری که بازی را طراحی می کرد.

سلطان پاس های طلایی؛ افتخاراتی که خاک نخورده اند

سعید معروف یکی از معدود والیبالیست های ایرانی ست که در سطح جهانی dance bet با لقب هایی چون "بهترین پاسور آسیا" و "یکی از سه پاسور برتر جهان" شناخته شد. او در رقابت های انتخابی المپیک ۲۰۰۸، لیگ جهانی ۲۰۱۴، قهرمانی آسیا ۲۰۱۳ و المپیک ریو ۲۰۱۶ درخشید و عنوان بهترین پاسور را از آن خود کرد.

افتخار بزرگ دیگر او در جام جهانی ۲۰۱۴ رقم خورد؛ جایی که ایران برای اولین بار در میان شش تیم برتر جهان قرار گرفت و معروف به عنوان مغز متفکر تیم درخشید.

سعید معروف همچنین در سال ۱۳۹۴ به عنوان سفیر آب ایران از سوی سازمان ملل انتخاب شد؛ افتخاری که کمتر ورزشکاری در ایران تجربه کرده است.

پاسور جهانگرد؛ از ارومیه تا کازان، از سیه نا تا پکن

سعید معروف در باشگاه های بسیاری بازی کرد، از تیم های داخلی چون صنام، کاله، متین ورامین، شهرداری ارومیه و پیکان گرفته تا تیم های بین المللی همچون زنیت کازان، سیه نا ایتالیا، بایک موتور پکن و فنرباغچه ترکیه.

قراردادش با زنیت کازان در سال ۲۰۱۴ با مبلغی معادل یک میلیون یورو، او را به هفتمین بازیکن پردرآمد جهان بدل کرد. معروف در روسیه با زنیت به قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسید و به عنوان ستاره ای جهانی تثبیت شد.

در چین نیز با تیم بایک موتور قهرمان شد و عنوان بهترین بازیکن خارجی سوپرلیگ چین را کسب کرد. او در ترکیه نیز درخشان ظاهر شد و به عنوان بهترین پاسور لیگ برگزیده شد.

قهر با عشق؛ خداحافظی از تیم ملی و دوری از والیبال

سعید معروف پس از المپیک توکیو در مرداد ۱۴۰۰ به طور رسمی از بازی های ملی خداحافظی کرد. او در حالی که تشویق هزاران هوادار در سالن آزادی را شنید، دور افتخاری زد و قلب میلیون ها طرفدار را با خود برد.

اما این پایان ماجرا نبود. معروف به طور کامل از والیبال فاصله گرفت. نه دیگر در قامت بازیکن و نه حتی در لباس مربی. او به آمریکا رفت و زندگی تازه ای آغاز کرد. گفته می شود که او در کالیفرنیا مشغول به راه اندازی و مدیریت بیزینس های شخصی اش است و هیچ تمایلی به بازگشت به میادین ورزشی ندارد.

پیشنهادهای متعدد مربی گری و بازی را نیز در یک سال اخیر رد کرده است. گویی قهر معروف با والیبال عمیق تر از آن چیزی ست که در ظاهر می بینیم.

بازگشت یا بدرود؟ افسانه ای که در سایه مانده است

اکنون سوال اینجاست: آیا سعید معروف، این پادشاه بدون تخت، دوباره به والیبال باز خواهد گشت؟ یا باید با این واقعیت کنار آمد که یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ ایران، برای همیشه میدان را ترک کرده است؟

افسانه معروف هنوز تمام نشده؛ حتی اگر دیگر توپ و توری در کار نباشد. میراث او، تاثیر او بر نسل های بعدی، و خاطرات طلایی اش در ذهن هواداران باقی مانده اند. گاهی، نبودن کسی، بزرگ ترین حضور است.

سعید معروف؛ مردی که حتی در خاموشی، صدای پاس هایش شنیده می شود